|
Alice Brasser |
|
Alice Brasser |
|
Frans Janssen |
|
Frans Janssen
|
Alice Brasser hield afgelopen weekend samen met Frans Janssen een expositie in haar atelier van het buitenwerk wat zij elke donderdag samen maken. Ik sta er altijd weer van versteld hoe Alice van een plek waar naar mijn idee niets te zien valt een mooie tekening weet te maken. Leuk om even gezien te hebben. En wie weet inspiratie en reclame voor een eigen buitenschildersessie.
alicebrasser.com
De Mezquita in Cordoba is zowel moskee, de originele bestemming, als kathedraal. Het woud van zuilen, de rood-witte bogen, goud en zilver in het katholieke gedeelte, de bewerkte plafonds. Ik heb geloof ik nog nooit zo'n mooie kerk gezien. De soberheid aan de ene, de rijkdom aan de andere kant. De mihrab, eigenlijk bedoeld om de richting voor het gebed aan te geven, is versierd met goudkleurige mozaïeken en Arabische teksten. Zeer de moeite waar!
Kleur, muziek, dans, decor, duizenden flamencojurken, honderden paarden, koetsjes, amazones, de Feria is één groot, kleurig schilderij. Het lijkt iets van vervlogen tijden, maar niets is minder waar. De Feria is een springlevende traditie, waar alle vrouwen zich voor uitdossen. De mannen zien er overigens minder spectaculair uit, verder dan een net pak gaan de meesten niet. Alleen de ruiters en koetsiers zijn 'in kostuum'.
Eindelijk naar een "echte" flamencoshow. Die in het Casa de la Memoria leek ons nog het beste. Nou dat viel erg tegen. Het was een commercieel afgedraaid lesje. De zangeres was nog wel enigszins betrokken en de mannelijke danser deed op het laatst ook even zijn best. De gitarist bleek een Nederlander (!). Ze hebben overigens wel een leuk klein museumpje.
Wat een verschil met de Carboneria (zie eerdere post) en met de gratis(!) flamencoshow op donderdagavond in het Dream Hotel (zie foto's hieronder). Wat een enthousiasme, wat een vuur. Vooral de mannelijke dansers, we waren er tweemaal, waren fantastisch en de gitarist echt heel goed.
In het kader van het Murillo-jaar zijn in het Cajasol prachtige geënsceneerde foto's te zien geïnspireerd door schilderijen van Murillo. Ze zijn gemaakt door de fotografen Laura Leon en J Antonio Lamadrid met een heel team decorschilders, visagisten en costumiers. Ze waren nét niet helemaal nagemaakt en daardoor was het ook intrigerend om te bekijken waar ze vandaan kwamen.
Je moet er lang voor in de rij staan, maar eenmaal binnen heb je ook wat! Het Real Alcazar is een prachtig paleis. Het is in verschillende delen, en dus verschillende stijlen, gebouwd. De ene zaal, salon, binnenplaats, is nog mooier dan de andere. Vooral de salon del embajadores is overweldigend. Wat een rijkdom aan kleur en materiaal. En vergeet ook de tuinen niet, die zijn een oase met waterpartijen, scheidingsmuren en verschillende tuindelen, inclusief een labyrint en een ondergronds bad.
Op zaterdagavond in de beroemde Carboneria de flamencoshow meegemaakt. Je zit in een oude loods op ongemakkelijke bankjes aan lange tafels. De tapas zijn niet lekker, de drankjes evenmin, maar de sfeer is geweldig. Veel jonge mensen, veel toeristen, wánt de entree is gratis. Hier vind je niet de gladde flamencoshow, die je overal in Sevilla bezoeken kunt, het is down to earth en mooi. Aanrader!
We moesten nog een keer terug naar het Museo de Bellas Artes om de laatste zalen met moderne kunst te zien. Heel mooie stukken zitten erbij, maar de dood van de stierenvechter (bovenaan) is toch wel mijn favoriet.
Eindelijk, mijn fascinatie voor stierengevechten werd alvast een beetje bevredigd in het Museo taurino van de arena La real maestranza. De arena zelf, maar ook de kapel waar de torero's bidden, de stal van de paarden en een museum met tekeningen, schilderijen en kostuums mag je (onder strikte begeleiding) bewonderen. Er hangen zelfs wat Goya's. Heel bijzonder. Maar nog spectaculairder is de corrida die we een paar dagen later meegemaakt hebben. De kunst van het stierenvechten blijft voor ons buitenlanders toch ondoorgrondelijk, maar het hele spektakel eromheen, de muziek, de kostuums, de rituelen, is om op je kleine, harde zitplaats genageld te blijven zitten.
De kathedraal van Sevilla schijnt de grootste gotische kathedraal ter wereld te zijn. Nou het is inderdaad een gigantisch bouwwerk, met veel goud, zilver en marmer. Er zijn bepaald geen kosten gespaard. Wij waren weer op zoek naar de Zurbarans die hier hingen. Dat is zo'n beetje een terugkerend thema in onze bezoeken geworden. Ook bijzonder: het graf van Columbus (zie hierboven) en het prachtige uitzicht vanaf de Giralda, de klokkentoren, die overal in de stad te zien is.