Bertolucci

Samen met vriendin Marja naar de film Io e Te (ik en jij) van Bertolucci geweest in de Filmschuur in Haarlem. De hoofdpersoon is een jongen die, in plaats van mee te gaan op een wintersportreisje van school, zich thuis in de kelder verbergt. Hij krijgt zijn halfzus op bezoek die moet afkicken van de drugs. Deprimerend drama, halverwege wilde ik eigenlijk liefst weg. Het loopt allemaal redelijk goed af, maar het is niet mijn film. Bertolucci is een geweldige regisseur en het idee is mooi, maar dat alles weegt niet op tegen het gevoel van uitzichtloosheid en depressie dat mij bekroop.

Haarlemse musea

Het is natuurlijk een beetje gek om overal naartoe te gaan en de musea in Haarlem te vergeten. Daarom wilde ik vandaag even naar Roger Hiorns en Joseph Beuys in De Hallen voor deze tentoonstelling voorbij is (nog tot 24 febr. te zien).De werken van Beuys schijnen een historisch kader te bieden voor het werk van Hiorns. Tja het zal allemaal wel...... Het leukste van Hiorns vond ik nog dat er geld uit het plafond kwam regenen, wat een suppoost dan allemaal op zijn knieën ging verzamelem, zodat het opnieuw gebruikt kon worden. De werken met schuim en gekristalliseerde motoren (linksboven) hebben wel een bepaalde schoonheid, maar ik word er niet warm of koud van. Ook Beuys (rechtsboven) viel me tegen hoewel ik daar normaal wel van gecharmeerd ben.

Daarna wilde ik Redouté zien in het Teylers Museum. Prachtige botanische tekeningen en boeken, maar ook hier kon ik niet warm voor lopen. Maar het Teylers zelf blijft altijd weer een bijzondere, inspirerende plek. Ik wilde natuurlijk weer even mijn favorieten zien, de Breitners en de Isaac Israels en de prachtige fossielen in de eerste zaal. Ook het zien van de unieke (gerestaureerde) mozaïekvloer en gedecoreerde roosters en de monumentale houten kasten maakt me altijd weer blij.

 

 



















teylersmuseum.nl
dehallenhaarlem.nl

Rotterdam Art

Wat heerlijk: een stad die dagenlang in het teken van kunst staat. Met niet alleen de gevestigde galerieen, die op Art R'dam te vinden zijn, ook het alternatieve circuit krijgt ruim plek.

Wat ik mooi vond op Art R'dam waren bijvoorbeeld de tekeningen van Charlotte Schleiffert (linksboven) en de "nieuwe" schilderijen van Tjebbe Beekman (rechtsboven), die zich nu blijkbaar meer op het interieur richt.

Daarna via de brug naar het Warehouse. Het gezicht op water, torenflats en havengebouwen is ook al heel prikkelend, je waant je in een cosmopolitische stad als New York. In het Warehouse hangt meteen ook een heel andere sfeer: alternatief en geimproviseerd, maar ook daar vind je nog steeds heel goede galerieen en inspirerende kunst, zoals bijvoorbeeld linksonder Marjolein Landman, rechtonder Chantal Spit

.

Onze laatste stop was RAW ART. Op de eerste drie verdiepingen "gewone" galerieen met al dan niet bijzondere kunst, zoals een van mijn favorieten Marjolijn van den Assem (foto linksboven) en, voor mij nieuw, de Afrikaanse fotograaf Leone Raphael Agbodjelou (foto rechtsboven) uit Benin.

De vierde en vijfde verdieping stonden helemaal in het teken van China, met zowel Nederlandse kunstenaars met een link naar China als Chinese kunstenaars. En dat was letterlijk én figuurlijk het hoogtepunt. Het niveau van de kunst op deze verdieping deed niet onder voor het Arsenaal in Venetie, met dezelfde energie en hetzelfde gevoel van verwachting dat de Biennale altijd bij mij oproept.

Meteen bij binnenkomst een installatie van Eveline Visser "Chuang Tzu's Upperstation" (foto rechtsonder). Prachtig: een "huis" waar je met een beetje moeite doorheen kon lopen. En om nog een paar namen te noemen: de video ShanShui van Geert Mul (rechtsonder) vond ik adembenemend, evenals het miniatuurstadje Cao Chang Di van Tracey Shelling. En dat is nog maar een greep uit het gigantische aanbod.

Mijn complimenten aan Rotterdam, wat een dynamiek, wat een inspiratie, wat een energie hangt er (daar kan A'dam niet aan tippen!). Ik ben helemaal opgeladen teruggekomen en wil volgend jaar eigenlijk een heel weekend om écht alles te zien.

Mike Kelley

Vandaag eindelijk weer een beetje kunst tot me genomen. Ik wilde nog steeds Mike Kelley in het Stedelijk in Amsterdam zien en dat is vandaag dus gebeurd. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet veel van snap, maar nietemin vind ik het wél interessant en spannend om te zien.

Een paar dingen zijn me wel duidelijk: Mike Kelley was een heel gepassioneerde en harde werker (wat heeft hij veel gedaan), hij heeft zich absoluut niet tot één techniek beperkt, de strip- en mediacultuur was belangrijk voor hem en hij heeft heel wat angsten en hang-ups gehad. Ik begrijp wel waarom hij een einde aan zijn leven heeft gemaakt als dit zijn (droom)wereld was.

Er waren een paar dingen die ik heel mooi vond. Vanuit zijn interesse in de stripwereld heeft hij een aantal werken gemaakt over Krypton, de thuisplaneet van Superman (foto linksboven), waarbij de 'bad guy' de wereld doet krimpen en onder een stolp plaatst.

De foto rechtsboven is een hologram. Mooi, maar ik weet niet precies waar het bij hoorde. Waarschijnlijk bij de serie over het naspelen van scènes uit Amerikaanse schooljaarboeken.

Evenals de video van het jongetje (hijzelf ooit?) bij de sinistere kappers, dat ik geweldig vond. Al met al dus zeer de moeite waard.

stedelijk.nl

mikekelley.com